Ten Fingers Blind Willie's Death  (vrij naar 'Blind Boy Fullers Death' - Brownie McGhee)

De blues vestigde zich definitief in mijn ziel die dag dat hij zich aan mij openbaarde: de man die mij me mijn artiestennaam gaf: Ten Fingers Blind Willie. 

Willie gooide alles overhoop. En dat was goed. Want wie was ik? Waar was ik? Ik maakte geen deel uit van het leven. Ik leefde voor een toekomst die elke volgende dag nog verder weg leek dan de dag ervoor. Ik leefde vooral in mijn hoofd, niet in mijn hart. 

Willie herkende dat. Hij had ervaring. Meer dan tijd. Toen ik hem leerde kennen was hij al ruim over zijn vervaldatum. Begrijp me goed, het is niet om mezelf te verdedigen, maar wees eerlijk, hoe lang had hij nog te leven? Hij was stokoud, had gezondheidsproblemen en sliep niet. Dus ja, ik heb hem propofol gegeven. Daar sliep hij op… De openbare aanklager noemde het ‘voorbedachte rade’. Maar als het iets was…

Willie zelf was helemaal niet zo. Integendeel. Hij zei steeds: ‘Vergeet de toekomst, neem die gitaar en vertel me wat je nu voelt.’ De toekomst was voor hem iets immaterieels. Toen ik zijn rag speelde zoals hij het graag hoorde zei hij: ‘Bill, neem mijn gitaar, neem mijn naam en neem mijn zaken over, jij bent een goede opvolger’ en ging naar zijn bed om te sterven. Dus ja, zo stond ik daar, met een onbetaalbare vooroorlogse gitaar en een lijk, toen twee van zijn vriendinnen aanbelden…

Wat zeg je dan?

He’s gone, blind boy Willie’s gone away 2x

He heard a voice calling, said he couldn’t stay

Called me to his bedside, said his time was done 2x

Said: ’Bill, take my guitar and carry my business on.’

Blind boy had a million friends, north, east, south and west 2x

Well you know it's hard to tell, where he was loved the best

All you women of blind boy, how do you want your loving done? 2x

I'll do my best; I'll do my best, to carry the blind boy's business on